Vier jaar geleden kreeg Thea, de schoonzus van Marijke, een aneurysma in haar hersenen. Dit leidde tot geheugenproblemen en dat ging steeds meer achteruit. Ze vergat dingen en kon niks terugvinden. “Dat was op het laatst erg confronterend voor Thea. Ondanks deze beperkingen bleef ze optimistisch en leefde ze haar leven met de diagnose.”
Tot ongeveer 2020 was Thea actief als vrijwilligster bij VPTZ, waar ze rust en betekenis vond in het bijstaan van mensen in de laatste levensfase. Haar kalme persoonlijkheid bracht rust. Thea waakte vooral ’s nachts. “Mij leek dat altijd akelig om ’s nachts in het donker en op vreemde adressen te waken, maar dat vond Thea geen probleem. Thea was er op dat moment écht voor de ander. Ze stond mensen bij en voelde aan wat op dat moment belangrijk voor ze was.”
Door haar ziekte was Thea erg kwetsbaar geworden. Ze kon veel dingen niet meer. “Ze vertelde iets, draaide zich om en wist niet meer wat ze verteld had”. Thea was het liefst thuis. Toch ging ze ook naar Zorgboerderij ‘De Paddenstoel’ waar ze met eenvoudige activiteiten mee kon doen, zoals spellen spelen en dieren verzorgen. Hier genoot ze van. Ook fietste Thea heel veel op haar elektrische driewieler. Hierdoor was ze toch nog mobiel. “In een paar jaar heeft ze 7400 kilometer gefietst!”
In augustus is Thea met haar fiets gevallen en in het ziekenhuis terecht gekomen. In combinatie met de klachten die ze al had, is het toen snel achteruitgegaan. Haar geheugen werd bijna onbestaand, ze kon niet goed praten en was verlamd. “Thea zou eerst naar een hospice gaan, maar binnen een paar dagen kwam ze aan de morfinepomp. Dat was binnen het hospice niet meer mogelijk, dus moest in het ziekenhuis blijven.
“Het was niet meer mogelijk om met Thea te overleggen wat haar wensen waren. Haar situatie was verergerd dus samen met haar naasten hebben we een besluit genomen over haar afscheid. Een week lang zijn wij constant bij Thea geweest. We hebben echter maar een klein netwerk. De vraag is hoe lang je het dan volhoudt. Toen hebben we een beroep gedaan op VPTZ voor het waken ’s nachts.” Hoewel dit ongebruikelijk was in een ziekenhuis, stemden ze ermee in. Omdat Thea altijd actief is geweest bij VPTZ, wilden ze dit graag voor Thea doen. Het nichtje van Thea drukte dit mooi uit: “als het nodig is, wil ik wel waken. Thea heeft altijd bij mensen gewaakt, nu wil ik dat bij haar doen.”
Omdat VPTZ normaal alleen in thuissituaties waakt, was het proces voor de VPTZ vrijwilligers ook nieuw en uitdagend: de vrijwilligsters hadden nog nooit in een ziekenhuis gewaakt. De gebruikelijke intake kon ook niet meer, omdat contact maken met Thea niet meer ging. “Wij vonden het erg mooi om te zien hoe meedenkend en vriendelijk zij waren, de vrijwilligers én het ziekenhuis. Het gaf ons meteen een veilig en vertrouwd gevoel. Eén van de vrijwilligsters kende Thea uit het verleden met VPTZ. Ze waakte ook nooit ’s nachts, maar omdat het Thea was wilde ze het toch doen! Dat waardeerden wij heel erg en het gaf ons veel rust: er was iemand bij haar. We hebben twee nachten zorg gehad van VPTZ. Een korte, maar zeer waardevolle inzet voor ons.”
Met het verleden van Thea als waker, was het nu Thea zelf die deze steun ontving. “Hoe het voor haar was om nu zelf deze hulp te krijgen, weten we niet. Maar ik denk dat ze het heel fijn heeft gevonden.”
De hulp die Thea gaf, kon zij nu zelf krijgen. Er voor mensen zijn, het waken, is er wat op dat moment toe doet. Ervoor zorgen dat ze niet alleen zijn en gesteund voelen.
