De echtgenoot van Gertie, Helmuth, is vijf jaar geleden overleden. Hij kreeg koorts en kwam in het ziekenhuis terecht. Binnen drie weken is hij overleden. Achteraf bleek het zaadbalkanker te zijn. Voor Gertie kwam het overlijden hard aan: ze had in drie weken gehoopt op herstel. Tot het moment waarop ze met de arts sprak en besefte dat Helmuth kwam te overlijden. Het was mentaal erg zwaar om dit te accepteren. Helmuth heeft drie dagen palliatieve zorg gehad. “Helmuth heeft zijn laatste drie weken erg geleden, daarom is er samen met een arts besloten om de laatste levensfase in te gaan. Vanaf toen hebben ze hem langzaam in slaap gebracht.”
Helmuth was altijd iemand die bewust nadacht over zijn laatste levensfase. Hij gaf Gertie mee dat het een belangrijk onderwerp is om over na te denken en handelde er ook naar. Het huwelijk met Helmuth was Gertie’s tweede huwelijk, haar eerste echtgenoot is met 43 jaar gestorven. Natuurlijk zijn ze uit liefde getrouwd, maar ze hielden ook in hun achterhoofd: mocht er iets gebeuren dan heb je als echtgenoot meer inspraak. Na het overlijden van Helmuth denkt Gertie meer na over haar laatste levensfase. Ze heeft verschillende boeken thuis die haar leren hoe ermee om te gaan en welke hulp en keuzes mogelijk zijn.
Anderhalf jaar na het overlijden van haar man kwam Gertie in aanraking met het Toon Hermans Huis in Venlo. Ze zag in de krant een advertentie over rouwverwerking en meldde zich aan. “Ze hebben me daar met open armen ontvangen. Ik heb veel steun gevonden bij lotgenoten. De activiteiten die ze daar doen, hebben me geholpen om mijn leven weer op te pakken.” Gertie miste namelijk sociale contacten in haar omgeving. Inmiddels doet ze mee aan verschillende activiteiten zoals yogales, computerles en maakt ze wandelingen in groepsverband. “Ik vind het geweldig. Het heeft me terug op de been gebracht en mijn leven een stuk leuker gemaakt. Ook heb ik een boom geplant als herinnering aan mijn echtgenoot op het kerkhof ‘het Laantje de Herinnering’. Dat vind ik zo’n mooi initiatief. Ik vind het een fijne plek om naar toe te gaan waar ik herinneringen kan ophalen. Daar ben ik heel erg dankbaar voor.”
Vanuit het Toon Hermans Huis is Gertie gevraagd om lid te worden van de klankbordgroep van NPZ (Netwerk Palliatieve Zorg). Hierdoor leert ze veel over hoe mensen hun laatste levensfase invullen en hoe palliatieve zorg eruitziet. Ze is zelfs naar een congres geweest waar ze geleerd heeft welke keuzes een persoon kan maken in de laatste levensfase. Zelf vindt Gertie euthanasie een mooi besluit, in het bijzijn van haar naasten.
Gertie is na het overlijden van haar man bewust bezig met nadenken over haar laatste levensfase en welke keuzes daarin mogelijk zijn
