In haar werk als uitvaartverzorger is Claudia veel met de dood bezig. “Ik zorg voor een persoonlijk afscheid dat afgestemd is op de wensen van de overledene en/of de nabestaanden, zodat zij in de toekomst hier mooie herinneringen aan hebben. De dood hoort bij het leven. Door op een open, neutrale en vooral betrokken manier de dood en het (aankomend) overlijden bespreekbaar te maken, wil ik mensen in de gelegenheid stellen om, samen met mij, invulling te geven aan een passende uitvaart.”
Soms komt Claudia als uitvaartverzorger al eerder in beeld, dus wanneer iemand nog in leven is. Om samen met de betrokkenen de wensen en mogelijkheden te bespreken. “We noemen dit meestal een voorbespreking. Dit gebeurt meestal ‘op een luchtige manier’; het is al beladen genoeg… het geeft rust bij de zieke en (toekomstige) nabestaanden. Het helpt om voorbereid te zijn en rust te vinden. In de praktische zin, maar vooral ook mentaal. Ze hebben een beeld bij wat er gaat komen en waar ze rekening mee moeten houden (of waar zo nog over na kunnen denken).”
Bij palliatieve zorg denken mensen vaak aan een hospice, dat is redelijk bekend. De VPTZ is volgens Claudia veel minder bekend. “Ik heb de indruk dat de mogelijkheden van de VPTZ minder verteld en/of aangeboden worden (door bijvoorbeeld huisartsen en specialisten of door thuiszorgorganisaties).” Ook merkt Claudia dat palliatieve zorg door mensen vooral geassocieerd wordt met ondersteuning bij de persoonlijke verzorging van de zieke. Terwijl er juist ook ruimte is voor persoonlijke aandacht voor de zieke en/of voor de mantelzorgers en/of ontlasting van de mantelzorgers. “Ik hoor wel eens dat ze bang zijn dat ‘alles wordt overgenomen’ zodra anderen in de terminale fase zich ermee gaan bemoeien. Dit is zeker niet de bedoeling van palliatieve zorg. Het doel is juist mantelzorgers ontlasten waardoor deze weer partner, broer, dochter kunnen zijn i.p.v. steeds bezig zijn met allerhande zorgtaken.”
Claudia is een groot voorstander van eerlijke en open communicatie over de laatste levensfase. “Veel mensen weten niet goed wanneer ze over de laatste levensfase moeten beginnen. Ze willen iemand niet ‘dood kijken’ en weten niet hoe te beginnen. Ze stellen het gesprek vaak uit, ook al weten ze dat de dood op hun pad komt en dat ze afscheid moeten gaan nemen. Het is zo onvermijdelijk dat je er maar beter bij stil kunt staan.”
“Mijn ervaring is dat wanneer het gesprek eenmaal gestart is dat dan ook vrijwel alles besproken kan worden. Er zijn géén stomme vragen of ideeën. We willen alleen maar iedereen helpen om deze laatste fase zo goed mogelijk door te komen. Laat je goed informeren over de mogelijkheden. Er is meer mogelijk dan je denkt.”
Laat je goed informeren over de mogelijkheden in de laatste levensfase. Er is meer mogelijk dan je denkt.